Til advarsel, så skal eg nå snakke om noko eg ikkje likar å snakke om, sjå eller ta på, men likavel føler eg for å fortelje det. Tær. Det er nemlig noko eg ikkje er så god til å takle, føtter, og då spessielt tær. Det er verst når det er mykje tørr hud og sopp inn i bildet, men sjølv "fine" føtter synes eg er fælt. Men som sjukepleiar får du ikkje akkurat velje dine arbeidsoppgåver, og tær er (beklagelegvis) ein naturleg del av kroppen som alle har. Det er jo derfor fryktelig utgjort at eg sjølv skal få problemer med mine tær. Både eg og min søster har sidan vi var små slitt med inngrodd negl. Dersom du ikkje veit kva det er, så er det rett og slett at neglen vokser ned i huda. Som en kniv. Du har vel kanskje klippet ei negl for kort ein eller fleire gongar? Slik er det. Berre langst heile neglen.
På grunn av dette har eg fleire gongar operert neglen. Dette har gjort at eg har smalere negler enn andre. Det som er problemet derimot er at den høgre storetåneglen min har protestert stort på denne behandlingen. Den er skikkelig ekkel og driver og faller av, da den vokser fullt ut, så døyr den. Da vokser det ut ei ny negl innunder. Nå siste månedane har eg kjent på at neglen har blitt lausare og lausare. I går kveld datt den endeleg av. MEN DET ER SÅ EKKELT.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar