Bachelorfølelser

Heia bloggen!

FOR en dag. Før helga følte eg Bacheloroppgåva var oppoverbakke med en topp som var like høg som Mount Everest. Så mykje som skulle ordnast og skrivast og fiksast og skrivast og .. HJELP! Etter dagen i dag, derimot har eg fått meir oversikt, fått fiksa mykje og er faktisk begynt å rettskrive oppgåva. Kjempegreier. Fristen er i skrivande stund faktisk berre tre døgn og 15 timar unna. Eg trur eg aldri har hatt lignande potpuri av følelser. Spenning, redsel, nervøs, lei, motivert, umotivert, stressa, glede, angst, vemod og heilt sikkert mange andre som eg ikkje kjem på for øyeblikket.

I tillegg har eg sprunget ei heil MIL i dag. Eller jogga da. Og gått. Fekk av ein eller annen grunn veldig høg puls fryktelig fort. Snodig. Good night ppl!

Stress. Stress. Stress.

Hei!

Lenge sidan nå, men bacheloren tek opp meir og meir av tida mi. Nå er det under ei veke igjen, og eg kjenner det er begynt å bli ganske skummelt. Eg føler meg ferdig, men har litt ferre ord enn eg skal ha, og fikk beskjed med veileder om at det er tid for å begynne å "prike" på formuleringer og lignende. Fare med det, er berre det at når ein ser på formuleringer vil det begynne å falle frå endå fleire ord. Så eg er litt stressa på innsida for tida. I tillegg til Bachelor, har eg ei oppgåve til Ambulansen som må gjerast ferdig. Har heldigvis fått utsat fris på denne, men det er ei ganske omfattande oppgåve denne gongen, så eg stressar litt med denne også. Oj, mykje stress her nå!

Dei fleste som har holdt på slik som meg nå, med oppgåveskriving eller lesing til eksamen kjenner seg veld igjen i kva eg skal snakke om nå. Prokastinering. SÅ kjekt å vaske leilighet i steden for å skrive oppgåve! I år har mi prokastinering gått veldig ut over strikkinga mi og julegåveplanlegging. Så eg har strikka mykje og er ferdig med nesten alle julegåvene for i år. Spørs om ikkje dei fleste er klar til 1. desember? Det er aldri så gale at det ikkje er godt for noko ;)


Er du i mål med årets julegåver?

For eit sammensurium av tankar!

Hei!

Det vart rett og slett ikkje tid til blogging i går. Dagen byrja rimelig seint, med sein og godt frokost som flinke T laga til. Så vart det tur (spontantur for min del, hadde egentlig ikkje tenkt å vere med) til Sogndal slik at Tore fekk kjøpt seg frikøyringsutstyr. Så gjekk turen heim og vi heiv oss rundt å reiste på trening. Kjenner det veldig godt i brystet og magen at det var ei stund siden sist eg trente skikkelig arm/mage. MEN desto bedre, meinar nå eg. Eg elska å sjå progresjonen.

Markløft med min faste treningspartner!

Dagen i dag har gått med til å skrive oppgåve, siden eg tok meg fri i går. Men har skrevet nesten 500 ord i dag, så kan seie meg greit fornøgd med dagens innsats. I morgon må eg nok på skulen for å finne meir forskning, då eg har endra vinkling litt, og treng andre artiklar. Litt surt, då eg var kjempefornøgd med den eine eg nå må kutte; men hei! Eg har jo lest ein forskningsartikkel som var nyttig, så kunnskapen min er blitt betre.
I tilleg til at eg nå skal skrive bachelor er eg jo med på Forskriftskurset, som gjere at eg i bland har litt fleire fristar og forholde meg til enn eg kunne tenkt meg... MEN om 21 dagar. TRE VEKER er bacheloren levert og eg er forhåpentligvis enten på vei på fest eller allerede godt i gang med å feste. Å levere bachelor er ikkje akkurat småtterier!

Huff, dette vart eit usammenhengande innlegg, men det er en sånn dag der det ikkje lenger er heilt system i haudet etter all fagstoffet som kvernar rundt der nå. Nå skal eg snart rusle på badet å freshe meg opp og fikse meg for kvelden. Skal ta nokre glass med vin, og det spørs om det ikkje blir en liten tur ut også etter kvart!

GOD HELG!

BusyNisse (Bissinisse)

Hei!

Eg og T hadde planlagt å reise heim i helga, så når vi fikk sjå kor mykje frost det var ute, fant vi ut at vi måtte berre køyre i går, så i går parkerte vi bilane i Nordfjord. Denne helga skjer det fryktelig mykje, så eg har jobba ganske heftig siste to vekene for å kunne komme i mål med mest mulig. På mandag leverte eg oppgåva til Forskriftskurset, sjølv om det ikkje var frist før i dag, og prosjektplanen min sendte eg inn for godkjenning på onsdag, sjølv om 2. gangs leveringa ikkje hadde frist før i dag tidlig. Alt for å kunne skrive litt meir på Bachelor, da eg skal ha veiledning på tirsdag, må denne leverast på mandags morgon for at veileder skal kunne forberede seg.

Denne helga her er fullpakka av kjekke familiehendelsar, musikal, ei ekstravakt, haustfest og skifting frå sommardekk til vinterdekk. I dag skal eg og Amanda bake kake og muffins, eg må legge om dekk og sette meg ned med oppgåva slik at denne mest mulig ferdig, slik at eg slepp å tenke på denne i bakhovudet heile tida.
 

Stemningsbilde; Usminka, ubørsta og rotete bakgrunn.

Hurra for travle helger, men kanskje ikkje samtidig som ein held på med Bachelor.. Det får i alle fall tida til å gå fort da!

Skremt av sin egen skugge

Hei!

Du veit når du er liten og har lagt deg i senga, og lyset framleis er på? Da blir kreativiteten testa, for oppfinnsomme måtar å skru av lyset på uten å forlate senga. Det er eigentlig fasinerande. Eg trur nemlig at ein bruka meir energi på å komme på metoder og faktisk utføre dei, enn ein ville brukt dersom ein røyste seg, trykte på brytaren og gjekk og la seg igjen.

Det er ikkje fordi eg gløymte å skru av lyset at dette skjedde, men fryktsenteret i hjerna mi køyrte på høggir i går, då eg avslutta kvelden med å sjå på en småspennande og litt skummel serie rett før leggetid. Eg veit ikkje kvifor, men sjølv i ein alder av 23 år klarer eg ikkje kontrollere den urealistiske frykten når eg er aleine. Hadde T vore her, hadde det ikkje vore noko problem, då hadde eg ikkje tenkt på det ein gong.

Så under påskudd av at det var latskap kasta eg (nesten) alle putene eg hadde tilgjengelig på brytaren før eg måtte gi opp, stå med en fot i senga, andre på gulvet for å rekke langt nok, og skru av lyset. For så å sprette tilbake i senga og under dyna (som forøvrig er en trygg plass). Hjerna mi er snodig på det viset.

Når bestevenner blir venner og bekjente

Hei kjære bloggen. Anar ikkje om nokon er innom her, men har eit ønske om å lufte tankar, sjølv om ingen les. Er du her, sett eg pris på å høyre dine erfaringar rundt temaet, om du har nokon. 

Dette er noko eg antar eg ikkje er aleine om å ha opplevd. Folk flytter, forandrer seg eller ønsker kanskje rett og slett ikkje kontakt lenger. Uansett grunn, gjer det like vondt. Det er vondt å sjå nokon du ein gong delte alt med, dele alt med andre, og du får ikkje vite noko. 

Eg har sjølv opplevd, fleire gongar, å "bli bytta ut". Det er sårt. Ein tenkjer ofte tilbake på det ein har opplevd, og lurer vel litt på om den andre parten har gløymt det? Denne fasen er vond, og ein er litt ekstra sårbar. Det går heldigvis over, og dersom du har opplevd dette, har du kanskje lært det eg har lært. Slike mennesker blir skuggar i minnet ditt. 

Du hugsar dei var med, kanskje, eller du hugsar noko dykk gjorde saman. Det første eg hugsar når eg tenker på desse personane, er først og frems følelsen dei gav meg. Følelsen av å bli satt til side, utan åpenbar grunn. Ikkje god nok eller for sjølvgod? For fjern eller klenget? Lite morosam eller aldri seriøs? ... Spør du meg, spør eg deg. Eg er ikkje blitt klokare av å fundere på det.

Eg er sjølvsagt litt skuld i dette sjølv. Eg kan vere flinkare å halde kontakten med mine venner. Prioritere annerledes. Men i nokon tilfeller går det berre ikkje. Nokon ting kan ein ikkje prioritere vekk, og det er vanskelig å halde kontakten oppe. Når ein prøver å finne på noko eller starte ein samtale og den andre ikkje gir eller har entusiasme, er det ikkje lett. Ein kan gi og gi, men så lenge man ikkje får noko tilbake, vil man til slutt gå tom. Tauet har to endar, og begge må dra og gi for å klare å halde tauet stramt.

Nokon vennskap fasinerande meg. Sjølv om begge partar ikkje snakkar saman på lenge, gjer det ingen ting. Så av og til kan det faktisk haldast stramt, sjølv om man ikkje følger med. Slike vennskap klarer å takle det meste. Eg er heldig, og har nokre slike. Kva med dei som har ingen, og kanskje ikkje klarar å få nokon heller? Det må vere einsamt. Eg føler meg av og til einsam. Eg har mange vener, men få på innsida av haudet, som får vete alt som går for seg i tankane mine ein roleg kveld når ein er litt ekstra nedfor og sårbar.

Mykje surr, men tankane måtte ut.

Å fly fra redet før ein er klar.

Hei,

Dette blir vel det mest personlege innlegget eg har postet så langt medan eg har vore i forsvaret. Eg tenkte egentlig eg skulle fortelle om korleis det egentlig føltes å flytte frå dei trygge omgivelsane heime på Stårheim og Erviksætra til Stavanger og til slutt ut i den store verda, til Tyskland.

Når eg var i Stavanger visste eg ikkje om så mange av tilbuda. Eg skulle jo i saniteten på Sessvoll og vidare på skip. Så hadde vi infodag, og eg ønska plutselig at eg kunne gå førstegangstjenesten minst tre gongar for å kunne gjer alt eg ville. Eg hadde lyst på NATO, kongeskipet, kystvakt og litt anna i tillegg til saniteten nå. Det var vanskelig å bestemme seg, sidan vi hadde relativt kort tid å tenke seg om på, men eg fann ut at det var best å søke på alt, og heller kunne takke nei.
Når vi fekk utdelt stillinger, hadde eg mest lyst på NATO, men fekk kongeskipet, og blei utruleg fornøgd med dette. Så opna NATO stillinga vart opna, og igjen måtte eg velge. Det store utland, eller tjeneste på båt. Eg ville jo så gjerne begge deler! Men pila halla mot NATO. Slike moglegheiter er ikkje ofte du kjem bort i, så eg fann ut at det fekk bære eller briste.

Eg fekk berre ei helg heime. Eg landa fredag 21.30 og tok av fra Sandane igjen mandag ettermiddag.
På den tida fekk eg sett dei viktigaste, sagt hei og ha det igjen og pakka ut det eg ikkje trengte meir.
Det var vanskelig å ha vore vekke frå alt kjendt i 2 månder, og berre få ei lita helg heime. Vertfall når det var første gongen eg nokon gong var vekk fra mamma og pappa så lenge. Tidligare hadde eg vore vekke i litt over tre veke, men det var ikkje det samme.
Dei to første helgane var på relativt "harde" fester, om du skjønner kva eg meiner. Eg sleit virkelig med heimlengsel. Stakkars Tore vart vekt midt på natta av ei litt beduggen Nina som gråt. - og det hjalp ikkje på det at alle som var der heile tida snakka om kor få ganger dei var heime, at det var null problem å vere her, så eg gjorde som eg alltid gjer, eg skjulte følelsane mine, heilt til vi kom på fest, og begynte å drikke, og eg tilslutt ikkje klarte å skjule det. Nå må dokke ikkje misforstå her, eg drakk ikkje fordi eg følte meg fæl! Eg klarte meg fint, heilt til alkoholen kom å øydela min kontroll. Så da blei det lite festing (for min del vertfall, og eg lærte å kontrollere inntaket mitt når eg er ute blandt folk mykje betre.) Det har blitt mange ferre dager med "dagen der på", berre fordi eg ikkje har drukke så mykje- Og eg er stolt over den erfaringa.

Det å flytte heiman frå var ei viktig erfaring, og eg vokste mykje på det. Sjølv om det var hardt, og det lenge føltes som om eg ikkje var klar for det, viste det seg at eg var meir enn klar nok.

Denne songen er fin, når det kjem til det temaet.

Velkommen til kaoset!

I helga innsåg eg at det var ikkje mulig å gå rundt grauten lenger. Det var på tide å vaske kler, om eg skulle ha nok kler til to uker i Sør-Afrika.
Nå er eg snart ferdig. Siste maskin er satt på og er snart ferdig, så da er det berre å henge opp desse kleda og vente på at dei skal tørke. Eg oppdaga at der var eit program på maskina som heiter "Express 20" om vasker kleda på 20 min! Så dei kleda som ikkje var skitne, men berre trengte ein vask fekk vere prøvekanin for dette programmet.
Ellers så er eg så smått begynt på pakkinga. Eg har pakka det meste av kler, og kofferten er ca. halvfull. Mangler sko, litt smått av kler og toalettsaker. Er skeptisk til kor mykje eg får plass til heim, men det blir spennande. Får pakke minst mulig i håndbagasjen ned, sånn at man har en nødløsning. (?)

Ellers blåser eg loddrett i Lance Armstrong saken. Du skal leite lenge etter ein idrettsutøver som ikkje har tatt noko, nokon gong for å yte betre. Nå seier eg ikkje at dei ikkje finnes! Dei er berre blitt litt utryddingstrua.

Pakketips til ein litt forvirra 20 åring som skal på første ferie "aleine" sammen med Amalie, der vi har planlagt ALT. Kva vi skal gjere, kvar vi skal gjere det og når vi skal gjere det. MAMMA?!

Svar da!

Hei!

Da har eg ein liten "spørjeundersøkelse" i gang på bloggen min her. Eg vil vite om du har planer om å reise i forsvaret, og evt. kor. Dersom du ikkje vil eller skal, har du muligheten til å velge det også.
Den er i den kollonnen til høgre, ser du den? ---->
Du er super awesome kul om du svarer. Woop woop!

Facebook-side

Da har eg tatt motet til meg og prøva å finne ut kor mange som eigentleg les bloggen. Blogspot viser nemlig ikkje unike visningstall, så er litt vanskelig å bedømme kor mange som eigentleg er "faste lesara".
Får å kunne måle dette har eg valgt å lage ei "side" på facebook som du har mulighet til å like for å få oppdateringar frå bloggen og litt utanom, utan å måtte vere ven med meg på facebook.
Så vil du glede eit lite "militærhjerte", venlegst gå inn på linken under og trykk liker. Då blir eg glad, altså!

https://www.facebook.com/Ninaervikseter

Trykk liker, og du gleder eit lite hjerte som er langt ute i verda.

Mareritt

I natt hadde eg eit mareritt. Det var sjølvsagt skummelt, og eg vakna fleire gonger, men begynte alltid å drømme samme drømmen. Ganske travelt igrunn. Denne drømmen hugsar eg så godt, at eg tenkte eg kunne dele den med dokke.
I drømmen er eg altså ombord på ein kystvakt båt, og vi (eg og to til) ligg på lugaren og sover på kvelds tid, siden vi skal på nattskift.
Vi blir vekt av en brå lyd, lyden av metall som blir benda ein veg det ikkje er meininga at den skal bli benda, og vi ser at det er ein liten innover bul i skroget på skipet der som lugaren vår er. Vi går opp og spør, men før vi er oppe, blir vi møtt  av mange redde folk som løper til lugarane sine og roper "SJØORM! ALLE TIL LUGARANE SINE!" Vi løp tilbake, og plutselig var det panorama vind på lugaren, ut i havet, og vi kunne sjå ormen. Den var virkelig grusom. Såg litt ut som på bildet nedenfor. Den snodde seg rundt skipet, og du merket at den elska og kunne sjå på deg, og sjå kor redd du var. Som om det var nok, at den ikkje trengte å ødelegge skipet, det var meir for kjedsomhetens skuld.. Det enda med at den snodde seg rundt skipet, og tok seg god tid til å sjå inn i alle lugarane, og markere seg alle som var der, før den knuste skipet, og eg vakna. Så smådrømte eg litt, om korleis vi klarte oss og sånn, før eg begynte å virkelig drømme igjen.

Fæl, ikkje sant?

Denne gangen var drømmen ikkje så fæl, fordi eg sov, men eg var bevisst på at eg drømte, så eg klarte og styre drømmen litt, slik at den ikkje vart så skummel. Men dette sjøorm-dyret var mykje smartare enn det forige, på ruta tegna den opp personane som var i rommet, slik at den kunne passe på at ingen rømte, så heile lugaren låg heilt i ro under dyna og lata som om vi ikkje eksisterte. Så klarte eg å bevege på meg. Kva trur dokke skjedde? ... Jo, eg hikka.. Så den tegna meg opp, og for vidare til neste lugar. Så kom vi på en plan, men ein måtte bli igjen og ta plassen til den som er tegna opp. Ei jente på lugaren tok på seg oppgaven, i håp om at vi skulle klare å jage unna, lure vekk eller noko anna lurt. Vi lista oss opp til dekk, og begynte å planlegge. Dyret kunne ikkje snu seg rundt skipet, siden den hadde ei anna form, lignande som på bildet nedanfor. Her er det litt blurry, fordi eg sovna fra kontrollen på drømmen, men så våkna eg av vekkerklokka, og bestemte meg for å slumre, slik at eg kunne bli ferdig med drømmen.
Eg hugsa ikkje kva planen var, og kva vi gjorde, men det enda opp med at vi blei gode venner med dyret, og  det bestemte seg for å beskytte oss, i staden for å drepe oss. Grei deal, eller kva?

Ein blanding av denne og ein badeleike eg hadde når eg var mindre.

Trøttetryne kl. 5 idag tidlig..

Innbruddstyv, romvesen eller vinden?

I går kveld når eg låg i senga og las bok, ante eg fred og ingen fare. Det var så varmt at eg hadde satt opp vindet for å få litt friskare og "klad" luft, så hører eg plutselig en rar lyd. Den gjentar seg ofte og eg tenker "Så rart?" Plutseleg hører eg det smelle i ei dør, eller eg trur vertfall det, så høyre eg same lyden igjen, og tenker det høyres nesten ut som skjer i noko. Nettingen, kanskje?
Eg lister meg stille og forsiktig bort til vinduet, snubler litt i haugane med skitten tøy eg skal vakse, ferdig sortert. Drar gardinene fra så vidt, akkurat nok til å kikke ut. Eg ser ingenting, men ser at Susanne har høyrt det same, sidan det er lys i vindauget hennar, og eg ser skuggen bevege seg. Så da fant eg ut at da kan eg gå og sjekke, sånn at dersom eg blir .. det var mange tanker i hodet mitt. Eg er så veldig husredd, at der og da slo tanken om romvesen meg. Heh, litt trøtt, varm og redd.
Så går vi ned, slår på lys inne og ute, og nei. Absolutt ingen ting. Susanne henter lykter og vi lyser rundt på plenen, men nei. Det er like tomt som på dag-tid, det einaste som er å legge merke til er kor utruleg varmt det er, greit nok at det er sommar, men det er da vel grenser? Det var jo like varmt som når det er ein fin dag heime med litt vind!
Sidan vi ikkje fann noko var det berre å tusle tilbake til senga. Eg kunne ikkje fatte og begrip kva det var, men noko var det, vi høyrte jo det begge to.

Militæret ass.

TENK å møte han i døra da? Skummelt!

Milepæl

I helga var det velkomsfest/dimmefest for dei nye/som reiser. Det var utrulig kjekt! Vors med billiard, god stemning og mykje liv, så en tur på byen der vi kom inn på VIP området på ein bar, og siden vi klarte det, var der resten av "natta".. Taxi heim og det var det. Einaste (ut over det vanlige) spennande den kvelden var at vi plutselig mangla folk. Vi skulle heim, og det var to (++) som mangla. Eg reiste heim, medan Anette leika at ho var maraton løpar. Maratonet "Brüssel på kryss og tvers".
Det var skikkelig kult å fø møtt dei nye, som var fantastiske på alle måtar. Ein annan ting som skjedde søndag, var å seie ha det. Altså, adjø for kanskje (?) godt!
I dag, er det tre veker til eg ikkje kjem til å få sjå Anette på daglig basis meir. Og det er trist.
Skjønnar ikkje folk som er i militæret og synes det å dimme er fantastisk. Eg gruar meg skikkelig til alle her, meg sjølv inkludert skal dimme.
Sjølvsagt er det ulike tenester vi bedriver, men er ikkje det ein kul opplevelse da? Eg synes det å bu tett sammen med andre du ellers ikkje ville ha budd med er ei super utfordring. Og da spessielt i rekrutten, der du bur i samme hus som 200 andre, går tett sammen med 20-40 (kjem ann på troppen) kvar dag og bur "opp på" 6-10 andre. Det er det kjekkaste eg har vore med på, og eg angra virkelig ikkje på at eg reiste til Madla. Eg har (meir eller mindre, satt litt på spissen) hatt det så fantastisk, og lært ein del om meg sjølv.

Forresten! Eg nådde ein milepæl i går! Eg reiste på joggetur, berre fordi eg hadde lyst, uten motiv eller falsk motivasjon. Det var ein merkeleg oppleving for meg. Så gangsperren eg har i dag, er hjerteleg velkommen!

Nabo-skogen eg vanlegvis spring i, Teveren Heide

Fallskjermjeger! .. nesten da.

Endelig kan eg skrive eit innlegg som er fylt med fart, spenning og utallige følelser følt på kort tid. Nemlig om det å hoppe i fallskjerm. Det er det kulaste, eklaste, mest ubehagelige og mest fantastiske eg nokon gong har opplevd. Berre for å forklare, så er "mannen min" han som eg hoppa sammen med.
Det heile byrja med at vi sto ved Gaten og venta på fallskjermhopparane.
Kl. 10 møtte vi ei dame som skulle guide oss til stedet. Vi kjørte rundt flystripa, og alle i bilen satt og gira kvarandre opp. Så var vi framme, og da var det berre å vente til det var vår tur til å få på seg drakta for så å klatre inn i verdens minste fly, med tanke på kor mange som var inni det.
Så kom første overraskelse. "Mannen min" hadde ikkje flygerdrakt. Eg hoppa virkelig i dongeribokse, sneakers og (heldigvis) den vindtette skogstad-jakka mi med ein ullforté under. klokka var plutselig 11, og det var like før vi skulle inn i flyet.
Eg fekk på meg en svær sele, og fekk instruksjon på korleis eg skulle holde hender, bein, hode og andre løse kropsdeler under flyturen. Eg og Amalie hoppa ilag. Det var supert å ha ei eg kjendte i flyet, som moralsk støtte på ein måte. "Mannen min" spurte fleire gongar om eg var OK, noko eg trur var fordi eg skalv så inderlig. Eg var nervøs, livredd og iskald, men eg sa sjølvsagt "jaja!"
Eg ser på klokka, og den er 11.30, mannen seie 5 minutter igjen. Etter ein uutholdelig (innbildt lang) flytur, begynte den røde lampen å lyse, den som betyr "Døra er open". Etter eit lita stund lyste grøn lampe, som betyr "HOPP!" Det vil seie vi "endelig" var på 13 000 fot, 4000m, 4km over bakken.
Døra gjekk opp, og første mann var ute av flyet. Eg kjente virkelig at tårene presse på og angeren begynte å komme snikande. Så aka vi oss fram til opninga som nest siste hopperpar. Vinden susa rundt beina mine, og det einaste eg klarer å tenke er "Nå skal eg kaste meg ut av eit fly, eg kjem til å dø."
Tre - to - ein, vi falt. Dei første sekundene var det akkurat som i drømmane når du faller, og du kan virkelig ikkje gjere noko for å stoppe det. Eg hyler. Eg kjenner på den samme følelsen eg har hatt i drømmer, og hyler. Virkelig hyler, eg var heilt seriøst på gråten og liveredd. Heile kroppen seie "NEI! Dette er ikkje riktig". Vi faller og faller.
Det er vanskelig å puste, og eg får panikk. "Pust rolig, sakte og forsiktig!", "Sjå rett fram å konsentrer deg om og puste," var det som foregikk i hode mitt. Det ordnet seg litt, det var ikkje så ille når eg pusta rolig og konsentrerte meg.
Vinden susa rundt øra, litt samme lyden som når du kjører fort og har nede vinduet i bilen, igrun. Du fryser litt, og mannen dunket meg på skuldra, noko som betydde "Fly" med henda. Og eg tenkte berre "Er du gal? Her må man holde seg fast til det lille man har, nemlig selen!!" også dunka han enda ein gong, litt hardare og fleire ganger. Så, OK da, eg skal gjøre som du vil, så eg flydde, svømte og "turna litt" i lufta i mange killometer i timen.
Etter ei stund ser eg ned. Eg ser berre skyer, og begynner å lure på korleis fungerer det egentlig med pusting inne i skya? Er det mulig og drukne? Det er jo i teorien regn, og eg skal falle gjennom der. I mange killometer i timen. Hmm.
Vi for inn i skya, og eg fekk panikk igjen. Virkelig. Det var det eklaste eg har vore med på. Eg såg ingenting, eg begynte egentlig å lure på om eg var aleine eller om eg fortsatt hang fast i "mannen min". Trykket i øra begynte å bli ganske uutholdelig og eg prøver å gjespe for å få det vekk, men eg klarte det ikkje fordi det kom så mykje luft og kjakane mine begynte å flagre, akkurat som på film.

Vi kom ut av skya, og eg ser mange, store, firkanta åkere, og plutselig blir alt stille - fallskjermen er opnet. "Mannen min" tar av meg brillene, som for øvrig er fulle av tårer. om det er på grunn av vinden eller redsel, veit eg ikkje. Eg blåste ut det meste av trykket i øra, og begynner og innsjå kvifor folk ønsker å hoppe i fallskjerm. Det var nydelig.
Når du ser ned, ser du bakken i miniatyr og dine egne bein hengane i frie lufta, som gjør at dei ser ut som kjempe-bein i forhald til dei modellflyene som står på bakken.
Han gav meg "styre-trådane" og kobla fra hoftene våre, og eg hadde full kontroll over situasjonen igjen.
Så tok han i dei sammen med meg, og vi svinga. Korketrekker. DØDSKULT. Var litt sånn "woho, karrusell!"-stemning oppe på himmelen da! Så segla vi - nei cruisa litt rundt oppe på himmelen, hylte litt og svinga hit og dit, og berre nytte livet. Så var det landing og det gjekk fortare enn det ser ut i fra på bakken. Plutselig sto eg med begge beina planta på bakken, full av adrenalin, og klokka er 11.45 - ferdig!




Illustrasjonsbilete



Eg er på interenettet.

Ok, OK, ok. Eg veit det ikkje er bra å skryte, men når du for første gang får publisert noko du har skrive, er det kult! Dersom du går inn på http://blan.no/ny-p-blan vil du kunne lese om kva info eg meiner ein ny b-LAN`er må vite. Eg er superstolt, sjølv om det er ganske lite, er det for meg ganske stort.

Stolthet og fordom?

Mange mennesker rundt om i heile verden er meget fordomsfulle. Eg synes sjølv at ein stor prosent av den norske befolkning er så fordomsfulle at det er skammeleg. Meg sjølv inkludert. Skulle sjølvsagt ønske det ikkje var slik, og prøver så godt eg kan å ikkje vere det, men det er ikkje lett!
Der er mange døme på når verden dømmer før dei får tenkt seg om.
Ordtak som "du skal ikkje skue hunden på håra" og "don't judge a book by it's cover" er ord som er veldig sanne.

 Dette er ei gruppe mennesker som ofte må gå igjennom denne følelsen av å bli dømt uten grunn.

OBS! Det kjem meir. Er berre veldig seint og eg er trøtt...

Kvifor er det så viktig?

Dette er ein form for oppfølging på temaet i forige innlegg. Eg har ein ting som siste tida virkelig har plaga meg. Kvifor er det så viktig det med kva andre meiner, tenker og synes? Om det er ein ting, som verkelig ikkje burde bety noko, så er det kva andre meiner om deg og det du gjer. Det som er viktigast, er at du gjer det du vil og ingenting anna. Kan du tenke deg for eit liv du skulle ha, om du heile tida måtte bekymre deg over kva andre tenker om deg?
Min aller beste vennine har lært seg det, at skal du kunne komme deg akkurat dit du vil i livet, uten dårlig samvittighet og mykje styr, må du rett og slett ikkje bry deg om kva andre meiner.
Altså, nå meiner eg ikkje at du skal vere ein som blokker ut alt andre seier og berre bane deg vei akkurat som det passer deg, man skal alltid vere høflig og ha omtanke for medmennesker, men det er viktig å ikkje ta seg nær av alt det negative vi mennesker klarer å lire ut av seg.
Det som er skummelt, er at dersom du ikkje klarer å "lire" av deg alt det negative som man få høre, går det fort ut over kvardagen din. Sjølvsagt er det lov å føle seg fæl i nokon dagar, for så å komme seg opp på hesten igjen, men dersom du berre får høre negative kommentarer, og aldri får tid til å klatre opp igjen, så blir veien opp, lenger og lenger.

Eg har ikkje ord!

Kva for ein verden er det vi lever i, der det går så langt? Tenk over kva du seier, og kven du seier det til. Kjenner du ein som du veit blir erta veldig mykje, så koster det deg ikkje mykje å seie nokre hyggelige ord, der personen kan sjå at du meiner det. Av og til er det viktig å blåse litt (eigentlig er det noko ein burde gjere heile tida, men det er vanskelig!) i kva andre meiner, og gjer det som er riktig. Det kan faktisk redde livet til ein person, ikkje berre fysisk, men også psykisk. Det er ein lang veg opp, dersom du har nådd bunnen, men den er lettare å klatre om du har nokon som er med å drage og skubbe deg opp den verste kneika!

Desember ♥

Endelig er det 1. desember! Det er ein av mine favoritt datoar i løp av heile året. Det er da juleforberedelsane begynner som smått, julereklame på TV og julemusikk på radio. Og folk går ikkje amok på facebook om du skriver status som inneholder ordene deg, julerelaterte ting, med mindre det er lada negativt.
I dag har eg vore inne med Hege Anita og baka julemanna. Vi baka dei akkurat slik som vi liker dei, store, veldig store, og steiker dei sånn at dei er mjuke meir eller mindre heile vegen. NAM!
Det er viktig å sette pris på dei små øyeblikkene. Eg setter veldig pris på små gleder her i livet. Heller mange små, en få store. Mange små holder deg gåande, etter store gleder, er det langt å falle. Ta vare på alle vennene dine. Oppturen treng ikkje vere stor, dyr eller ta mykje tid. Berre det å vise at du bryr deg, er en form for opptur. Tenk på det..! ♥

Er du klar for jul?

Ei hjelpande hand

Nå når det i grunn er vinter (sjølv om det er skikkelig haust-vær ute) er det viktig for oss som har meir enn nok, å tenkte på dei som ikkje har så mykje. Da tenker eg i grunn på kler. Denne årstida er kald og det er utrulig mange mennesker i mange land som ikkje har nok kle til å halde seg varme nok. Det er i fattige land, der det er høgt skille mellom rik og fattig dette i hovudsak skjer.
Akkurat nå holder eg på å rydde i kleskapet mitt. Ikkje rydde som i å legge alt skikkelig, men rydde som i ta vekk ABSOLUTT alt eg ikkje bruker/vil ha lenger. Målet mitt er å gi vekk mest mogleg til eit veldedig formål. Problemet mitt er at eg vil at kledene skal gå direkte til dei som treng det, ikkje til Fretex eller anna, der kledene blir solgt. Nokon som veit om verdige/trengande organisasjoner som kunne trenge ein god del poser med klede, i alle farger, former og størrelser?

Denne sangen handler ikkje akkurat om kler, men om det er noko som er livsviktig, er det vatn.
Dersom du føler for å hjelpe 4H, i sammarbeid med PLAN, sitt arbeid i Sierra Lone, som er eit av verdas fattigaste land med å bygge 44 brønner, slik at dei slepp å gå heile dagen for å hente ein liten balje med vatn, gi ein liten sum til dette kontonummeret, 9365.17.76560.